پشت پرده قیل و قال درباره عدم حضور برخی چهره های سیاسی در دانشگاه | رادیکالها به تنظیمات اولیه بازگشتند!

در هفته های اخیر جریانات غربگرا که در دو سال گذشته با آغاز به کار دولت سیزدهم، از خود چهره هایی مدافع سفره های مردم و دغدغه مند برای معیشت جامعه ارائه می دادند، ناگهان به تنظیمات اولیه بازگشته و نشان دادند که همچنان منافع سیاسی و ایدئولوژیک را بر نیازهای واقعی مردم ترجیح می دهند.

کد خبر: ۱۴۲۱۵۸۴

به گزارش جام جم آنلاین، ماجرا از آنجا آغاز شد که تعداد معدودی از اساتید پیمانی یا حق التدریس در برخی دانشگاه ها به دلایل مختلف، از جمله مسائل قراردادی و یا رکورد علمی، نتوانستند صلاحیت لازم را برای تدریس دوباره در دانشگاه ها کسب کرده و یا اینکه به خاطر مواضع شان علیه نظام، از سوی هیات جذب کنار گذاشته شدند.

به دنبال این اتفاق، جریان غربگرا با فشاری بی سابقه که از سوی رسانه های داخلی و خارجی هدایت می شد، نشان دادند که چقدر مساله دانشگاه برای آنها حیاتی است و به چه میزان منافع پنهان سیاسی از زدوبندهای درون دانشگاهی دارند.

واقعیت این است که جریان رادیکال غربگرا، خود را متولد دانشگاهی می داند که تئوری پرداز گفتمان غربی در جامعه است. چنین دانشگاهی که وفادار به آموزه های غربی باشد، رحم اجاره ای برای تولد نسل هایی است که به جای آرمان انقلابی و حق طلبانه، دغدغه های غربی داشته باشد. این دانشگاه در دهه های گذشته عملا تبدیل به ترتبیت نسلی اپوزسیون در داخل شده و در بیرون از مرزها نیز عملا برای جریان سرمایه داری نیروی متخصص تربیت کرده است.

مدتهاست که دلسوزان کشور هشدار می دهند که ادامه وضع موجود در دانشگاه، جز به افزایش شکاف جامعه و ارزش های انقلابی منتهی نمی شود. آمار مهاجرت گسترده دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشگاهی از کشور نیز گواه بر آن است که نهاد دانشگاه در ایران در خدمت نیازهای کشورهای غربی و نه مسائل ایران است.

در واکنش به چنین وضعیتی، گام های بسیار کوتاهی برای تغییر در این رابطه برداشته شده و دستکم به اساتیدی که به طور آشکار علیه ارزش های انقلابی و ساختار سیاسی موضع گرفته اند، فرصت تدریس داده نشده است و همین امر، زنگ خطر را برای رادیکالهای غربگرا به صدا درآورده است که می ترسند بدنه اجتماعی خود را از دست بدهند.

نباید از نظر دور داشت که از دهه 1370 تاکنون، دانشگاه در نگاه غربگرایان، ماشین کادرسازی برای پروژه های سیاسی آنان بوده است. نگاهی به آشوب های سالهای 78 و 88 و 98 و 1401 به خوبی نشان می دهد که دانشگاه نقش کلیدی برای این اغتشاشات داشته و حالا این جریان که حیات خود را در قیل و قال و بحران سازی می داند، نگران است دانشگاه به ریل اصلی خود که همان تولید علم است بازگشته و از نقش آفرینی خیابانی دور شود.

به همین خاطر است که مدعیان اقتصاد و معیشت مردم که در دو سال گذشته دلسوز طبقات محروم شده بودند، پس از ماجرای اساتید، نقاب از چهره افکنده و دغدغه های اصلی خود را آشکار کردند.

با نظر به این واکنش، باید از دولت خواست که با توجه به این هجمه ها، با قاطعیت بیشتری مسیری که در پیش گرفته است را ادامه داده و نگذارد تا حضور معدود چهره های خاص در دانشگاه ها، دانشجویان را به سمت مسائل سیاسی منحرف کرده و از تحصیل علم برای توسعه کشور و نه مهاجرت به کشورهای غربی باز بدارد.